Binnen een minuut had ik 112 gebeld. "Mooi dat je zo adequaat reageerde", hoorde ik nogal eens. Daar dacht ik al anders over toen de brandweer aan de gang was. De schaakavond riep helemaal de grootste twijfels op.

Ik ging na één uur naar bed en hoorde alarm. Zag vlammen lekken onder de achterkant van onze auto. Naar Lineke, twee uur voor mij naar bed en diep in slaap, riep ik dat zij 112 'moest' bellen! Dubbel getreuzeld! "Autobrand, Fesevurstraat 28" kon ik best zelf zeggen. Vroeg me ook nog even af of er een emmer in de kelder lag of dat ik naar de schuur moest lopen. Terwijl ik al zestig jaar weet dat men benzine niet dooft met water.

Toen ik vlammen ver over een achterwiel zag opschieten en het wakker worden toch tijd kostte, pakte ik zelf de telefoon. Politie was er binnen vijf minuten. Toen de derde onbedachtzaamheid. Met de al vijf meter hoge vlammen liep ik naar buiten. Mij werd dringend aangeraden terug te gaan. Juist nadat ik de deur achter me sloot een knal. Als echt vuurwerk, net geen explosie. Maar er was kort geleden getankt en nauwelijks gereden.

In het najaar waren +++-erkerramen geplaatst, we bleven daar drie meter achter. Gelukkig brandde de vijftig liter benzine verder zonder 'Tarwekamp-detonatie'. De brandweer was er na tien minuten. Eerst met twee ver reikende schuimblussers, de spuitgasten voetje voor voetje dichterbij. Daarna honderden liters water, wat wel werkt over het bellenbed heen. Uit een snel gemonteerde brandkraan.

Ben nog verbaasd over de in die omstandigheden redelijk geslaagde foto's. Het enige wat ik redelijk deed. Moest ook het gemoed ruimte geven, de telefooncamera wel eens wegleggen. Maar nog een beetje de nieuwsjager die ik tot twaalf jaar geleden was.

Al blijf ik verbaasd van wat de Nos nog dezelfde ochtend liet zien.

Een agent stelde de eerste vragen, om drie uur onrustig naar bed. Om half negen belden twee agenten aan voor het proces-verbaal. Een verdachte, die na vijf branden nog 'munitie' over had, was aangehouden. Een uur later ex-collega Martijn Ubels, wij ontvingen hem met gemengde gevoelens. "Je mag wat weten, maar geanonimiseerd." De volgende ochtend konden wij tevreden zijn met zijn beschrijvingen. Een veel zwaarder getroffen slachtoffer wilde wel met naam in de krant.

Een jong recherche-duo vroeg o.a. waar ik de eerste vlammen zag. Daarna anderhalf uur onderzoek, na een paar kiekjes kon ik het niet meer aanzien. Omroep Overijssel en zelfs de Nos kwamen langs, de microfoons negeerde ik. 's Middags kwam onze financiële adviseurs op bezoek. Belastingaangifte, twee weken eerder afgesproken.

Tenslotte de ergste keuze. Schaken, terwijl het even was ingedeeld. Bij oneven was ik thuis gebleven, ik overwoog de vier byes te mailen. Een enkeling die alleen thuis wilde blijven? Geen zin, toch laten komen? Een inbreuk! Afmelden en maar een halfje voor mijn tegenstander? Ondenkbaar.

Dacht ik.

Pas na drie dagen drong de vierde zotste en irritantste 'onachtzaamheid' tot me door. Geloof het of niet: Pas vrijdagochtend schoot me te binnen dat bij oneven de bye een vol punt krijgt. Honderd keer gezien, vergeten. Ik ging zoeken of mijn tegenstander die al had! Zinloos, niemand krijgt in een jaar twee volle cadeaupunten, er wordt heringedeeld.

Hoe goed ik nog kan schaken, soms totaal bizarre 'kortsluitingen'. Dit was me drie jaar geleden niet overkomen. Lastig voor de tegenstander, die ik waardeer om zijn vrijwilligers-inzet. Actiefste met vier maanden inkopen, de meest verantwoordelijke klus. Hij had duidelijk last van mijn vooraankondiging in de groepsmail. Wat was ik ondanks (of juist door) het emotionele etmaal verbazend fel, tot in de tenen geladen!

Beleefde geen plezier aan de uitslag, genoot als dag-afsluiting wel van het vluggeren: 2-2 tegen mijns gelijke.

Genoeg uitgelegd, verontschuldigen hebben geen zin. Ik had (m.i.) anderhalf jaar minstens twaalf onnodige verliespartijen en heel veel meer 'blitz-blunders'. Door concentratiezwakte. O.a. omdat het bij mezelf (!!) lang duurde om te wennen aan verschillende aspecten van mijn nieuwe leven.

Niet onze vervangende aanwinst. Een niet snuggere bezoeker van de dansschool had zijn auto midden in het laatste blusschuim geparkeerd, voordat de gemeentelijke schoonmaakploeg kwam. Sneu voor die jongens, na de straat moesten ze opgeworpen roet afspuiten. Zag er toch de humor van in, heb ze extra chocola meegegeven na de koffie.

PS 1: 't Was bepaald niet gepland me voor de derde keer semi-beroepsmatig over mezelf te uiten, ook een paar keer in 'terzijdes'. Gelukkig kon ik met dat geintje afsluiten.

PS 2: 'Detonatie' overdreven woordgebruik? Niet als je zelf slachtoffer bent.

PS 3: En om helemaal plezierig af te sluiten. Voor bijdragen aan de dinslach ben ik te traag geworden. Maar in de krant zijn één-kolommers net zo belangrijk als verhalen. Wat een genot, dat veelzijdige clubblad van Henk. Met ook die 'slotpots'. En dan nog een kwart eeuw letterlijk de kleurrijkste schaaksite die ik ken.

Gerard Bons