Laurens temt op nippertje zijn toernooistress
Na zestien rondes leek Laurens de Vries de titel nauwelijks te kunnen ontgaan. Met drie nullen in de laatste cyclus overrompelde wedstrijdstress hem. Waarna dat zijn laatst overgebleven concurrent, Carlo Buijvoets, in de slotronde overkwam.
"In de tweede cyclus scoorde ik 7,5 uit 8 en had ik er wel vertrouwen in", blikt onze nieuwe kampioen terug. De eerste nederlaag tegen René Rouwenhorst incasseerde hij sportief. Sterker, Laurens wijdde er een heel uitgebreid clubbladverhaal aan. Het sierde ruim twee maanden deze laatste (clubblad)bijdrage onze site.
Had hij niet moeten doen? Vooral omdat hij na René 'uitgleed' tegen twee andere bestuursleden? Omdat zijn wedstrijdmoreel nog (veel meer) moet groeien? Dat hij nog onlangs tegen mij erkende: "Ik kan absoluut geen (schaak)pokerfase opzetten!"
In de laatste ronde moesten Laurens en Carlo beiden winnen, waarna de laatste op weerstandpunten de titel zou pakken. Maar Laurens had er nu intens naar toe geleefd. Door tegen Hans van Bremen zich zo voor te bereiden, dat hij na anderhalf uur compleet gewonnen stond.
Voor Carlo nog meer druk. Met wit drukte hij twee uur op de stelling van Jeroen Smeenk, maar kwam er niet door. Erger, bij gelijke materiaalverdeling schaakte de zwarte dame ongehinderd de koning tussen de witte torens.
Dit is de meest basale situatie die ik mij herinner. Al het andere, de zwarte torens, koning en witte dame staan hierbuiten, als het ware. Pionwinst op h4 zonder aanvallende compensatie met die torens achter de f-pion. Al stond Jeroen ver achter in tijd. Hij legde dus als eerste zijn pen neer op vijf minuten precies.
Waarna Laurens direct naast hem ging zitten om de notatie over te nemen. Volgens de regels, voordat een ander het deed. Wat een dienstbaarheid. Waar teleurstelling altijd van hem afstraalt in eigen spel, blijft hij onbewogen als toeschouwer.
Carlo had dus de domper dat des tegenstanders dame ronduit manhaftig was binnengedrongen. Zoekend naar een uitweg zag hij niets anders dan een verre koningsvlucht. Gefixeerd op het bord, leek niet te merken dat zijn mededinger als tweede tegenstander schuin tegenover hem zat.
De eindfase kreeg ik via Laurens van Jeroen.
Een verdere vlucht met 1 Kc2 Pxd5 leidt na dameruil naar -3, volgens de (schaakro)bot. Na vier uur zweten is te vergeven dat Carlo koos voor een zelfmat in vier:
1. Dxg6 Dxf4+ 2. Kc3 Dd4+ 3. Kc2 Tf2+ 4. Kb1 Dxb2#
Misschien had Carlo het aanschuiven van Laurens niet eens gezien. Wel gevoeld? Zodra Jeroen Db2# speelde, feliciteerde hij plezierig eerst de nieuwe kampioen, daarna Jeroen met de zege.
Gerard Bons
Hoe gegund!
Voor de club was het prettig dat (iets oudere) jeugd met de titel aan de haal ging. Maar na Laurens was ik absoluut degene die het hem het meest moest gunnen.
Vooral spande hij zich na mijn hersenattack het meest in om mij vlot terug te brengen naar onze denksport. In het begin met vijf minuten bedenktijd voor hem en 15 voor mij. Wat een geduld, pakweg acht middagen, ook in Apeldoorn.
Zaterdag vreesde ik een nederlaag tegen Carlo, hem zo de titel bezorgend. Omdat ik daar na een forse eindspurt voor in aanmerking kwam. Mailde hem dat, wilde er niet bij zijn. Zondag redeneerde en deduceerde ik kalmer: Laurens versloeg mij, ik doe gewoon mijn best en heb, naar ik me herinner, tegen Carlo in een jaar 1,5 uit 3 gescoord.
"Vorige mail vergissing", liet ik weten. Gelukkig berekenden het Zwitserse algoritme dat Jeroen als koploper van de laatste cyclus tegen de viervoudig clubkampioen speelde.
