Voorwoord
Henk heeft tijdens zijn vakantie een leuk stukje geschreven over een song die bij hem een bepaalde herinnering oproept. Dit met als doel de song geplaatst te krijgen in de komende top 2000. Omdat ik er ook in voorkwam, bood hij me aan dat ik het wel mocht lezen. Dat heb ik met plezier gedaan en na lezing stelde ik Henk voor om het in het clubblad te plaatsen. Henk wilde dat wel doen op voorwaarde dat ik er een inleiding bij zou schrijven waarom het daarin moet.

Dat laatste is niet zo moeiljk, want het laat zien dat schaken zoveel meer kan zijn dan alleen zwijgend een partij tegen elkaar te spelen. Voor en na die partij is er - zeker bij de Twellose Schaakclub - alle ruimte om met elkaar van gedachten te wisselen over allerhande actuele, kunstzinnige, literaire, wetenschappelijke of muzikale onderwerpen. Zo ook over dit onderwerp en ik denk dat er meer clubleden zijn die mogelijk een herinnering aan het nummer en in ieder geval aan een of meer van de artiesten hebben, nog los van het feit dat het leuk is om iets te lezen waardoor je een mede-clublid beter leert kennen.

Ikzelf deel met Henk dat heel veel muziek een bepaalde herinnering oproept. Daar is de besproken song een goed voorbeeld van. Voor wie na lezing nog eens wil luisteren naar de drie versies (er zijn er veel meer!): zoek ze eens op op you tube en realiseer je hoe elke artiest - ieder op zijn eigen wijze - heeft geprobeerd de essentie te vatten van deze oude call and response song van gevangenen die - onder dwang en zware omstandigheden - , suikerriet kapten langs de rivier de Brasos in Texas en al zingend probeerden de moed erin te houden.

Kees Kuijk


There's No More Corn On The ...?
Het laatste woord

Het is 1971. Op 15 maart van dat jaar moet ik mij melden voor 16 maanden dienstplicht in de Elias Beeckman Kazerne in Ede waar eerst zes weken 'Opleiding Soldaat' zal volgen en daarna overplaatsing naar een vooralsnog onbekende bestemming. Als 19-jarige sta ik aan het begin van een nieuwe episode in mijn nog jonge leven, dat ik niet zonder muzikale herinnering voorbij wil laten gaan.

En terwijl ik hieraan denk, en over de appèlplaats naar de kantine slenter, schalt een krakende transistor uit een openstaand raam van een naastgelegen gebouw het melodramatische geluid van een fluit. Het houdt mij staande. Als het nummer wordt afgekondigd, meen ik Walker Brothers te verstaan, maar ik mis het diepe stemgeluid als in No Regrets. De titel van de song is voor mij onverstaanbaar.

Een week later hoor ik het nummer opnieuw. Ik vang woordjes op, heb geen idee waarover het gaat. Het nummer blijft mij triggeren. Geen Walker Brothers, maar The Walkers, versta ik nu. Nooit van gehoord. Het zal wel een groep zijn uit Engeland of Amerika, vermoed ik. Het laatste woord van de titel 'There's No More Corn On The ...' is voor mij onduidelijk en blijft een raadsel. Om het een beetje mee te kunnen zingen, zing ik maar: grasses.

Na mijn overplaatsing na zes weken naar Harderwijk hoor ik het nummer zelden of nooit meer, maar als ik aan de eerste weken van mijn diensttijd terugdenk schiet dit nummer telkens weer door mijn hoofd.

De jaren verstrijken. Het nummer raakt in de vergetelheid, maar als onlangs door de toestand in de wereld het wederom oproepen voor de dienstplicht in politiek Den Haag ter sprake komt, komt het nummer bij mij weer boven drijven, en zie ik mezelf weer over de appèlplaats lopen.

"Wat is het laatste woord van de titel van de song?", vraag ik mij na ruim 50 jaar nog steeds af, terwijl ik Google opstart. 'Brasos' zegt de zoekmachine in een fractie van een seconde. Brasos? Dat maakt mij nog niet wijzer. Google voert mij eerst naar Mexico alvorens hij uitkomt op een rivier in Texas. Als ik de lyrics van het nummer lees, 'You've come on the river in 1904', denk ik eerst dat het over de drooglegging van Amerika gaat, maar die is ruim een decennium later.

'They're driving the women, like they drive the men'. Het gaat over de slavernij, concludeer ik hetgeen door een vluchtige blik op het Internet wordt bevestigd. Hoe toevallig, wrang en frappant tegelijk in een jaar waarin de afschaffing hiervan wordt herdacht.

Wat mij aanvankelijk het meest verbaast, is dat The Walkers niet uit Engeland of Amerika komen, maar 'gewoon' uit Nederland, uit Maastricht. In Frankrijk staan ze destijds nummer drie met dit nummer, en in Brazilië zelfs wekenlang op één. The Walkers zelf staan perplex. Ze vinden indertijd Hilversum al ver.

Met deze kennis ga ik op de wekelijkse clubavond van de schaakvereniging naar onze 'muziekdeskundige'. ("Zet dat maar tussen aanhalingstekens, anders bellen ze me ook nog", grapt hij.) Ik heb met hem nog nooit over dit nummer gesproken, en vraag hem: "Kees, ken jij het nummer 'There's No More Corn In The Brasos'?" "ON The Brasos," verbetert hij mijn verspreking ogenblikkelijk. Nou, dat is duidelijk, hij kent het. "Maar weet jij ook waar het over gaat, wat Brasos is, en waar de band vandaan komt?", vraag ik. "Nee, vertel," zegt Kees, "want ik luister altijd alleen maar naar de muziek, niet naar de tekst. Ik vind het een heel mooi nummer." Daarna etaleert Kees zijn parate kennis: "Het origineel heet Ain't No More Cane On The Brazos. Lonnie Donegan heeft in 1958 al een versie uitgebracht. The Walkers hebben het lichtelijk herschreven. Er zijn vele uitvoeringen, waaronder een van Bob Dylan, maar de mooiste is die van Ian Gillan (Deep Purple), een acht minuten durende versie uitgebracht in 1990." We gaan schaken, en het nummer komt de rest van de avond niet meer ter sprake.

De volgende dag appt hij mij, dat hij het ontzettend leuk heeft gevonden wat ik hem over de Walkers en het nummer heb verteld. Hij had het nummer nog eens beluisterd: "'t Is wel een beetje met 'n Dutch accent," merkt hij op. Hij vraagt me of ik mp3-bestandjes wil van het nummer, en hij stuurt me drie verschillende versies. Inderdaad, de Ian Gillan versie is geweldig, maar voor mij is die van The Walkers toch het meest waardevol door het emotionele geluid van de Indiaanse fluit en de nostalgische herinnering aan de appèlplaats in Ede, met een titel die na bijna 54 jaar (dat is 2x de leeftijd van 'de club van 27') eindelijk compleet is.

Een speurtocht in alle top 2000-lijsten (overzichtelijk samengevat op Wikipedia) levert enkele top 2000-noteringen op, echter nooit hoger dan plek 1309 en na 2010 staat er geen notering meer.

Misschien draagt het besteden van enige aandacht aan mijn verhaal op Radio 2 ertoe bij dit nummer: There's No More Corn On The Brasos van The Walkers, terug te brengen in de top 2000. De jongens van lichting 71-2 zullen er zeker op stemmen, hopelijk anderen ook. Plek 1971 zou al mooi zijn.

Hier eindigt mijn verhaal, als niet Kees, de schaakvriend, die nooit naar de tekst luistert, mij vlak voor het versturen van dit relaas het laatste woord opeist: "Henk, het gaat om gevangenen, niet om slaven!"

Henk Casteel


Lied: 'There's No More Corn On The Brasos' van The Walkers.

stap terug
terug