Irritatie door irritatie.
Door een matige geestelijke duurconditie en meer, speel ik met verkorte speeltijd. Ik noteer niet, alle tegenstanders doen dat wel. Ik hoop deze ergerlijke ongelijkheid te beëindigen met een onorthodox experiment.
Ik heb een beschadigd lichaam in balans en ben meer nog geschonden in de geest. Daar kom ik morgen op terug. Het schaken keerde wonderwel in een half jaar redelijk intact terug. Dankzij het één dimensionale karakter van onze sport? In elk geval reden om mijn bovenkamer niet te belasten met een ‘tweede dimensie’, het noteren.
De dankbaarheid die ik voel als mijn tegenstander van mij een mooie zet uit zíjn notatie onthult? Leverde drie jaar gêne op. Volstrekt onnodig bij mindervaliditeit, toch kon ik dat verschil nooit verkroppen.
Leidde tot irritatie door irritatie.
Zowel voor mijn tegenstander (als ik me dat inbeeld, is dat reden genoeg!) als voor mijzelf. Daarom hoop ik mijn partijen vanaf 9 december te fotograferen met een statief. Tot de jaarwisseling als experiment.
Alleen al nodig voor inschatten van de optimale hoogte, de hoek van de camera. Recht over de tafel, vlak naast mij of ertussenin.
Ik overwoog een ‘film’ tot wel zeshonderd fotootjes te ‘knippen’, zes per minuut. Lijkt me toch hinderlijk, als een ‘micro-mortier’. De klik met de hand naar de afdrukknop is hetzelfde als noteren.
In zelfredzaamheid heb ik met niemand overlegd. De driepoot lijkt overdreven, maar wat een genot nu de tegenstander ook niet hoeft te schrijven. Geen notatiefouten, de camera liegt niet.
Na de beslissing van de pot klap ik alleen de poten ineen. Vertrek met de camera nog op het statief, demonteer in de gang. Het ‘toestandje’ betekent niets met schaken tegen een blinde. Continu dat zenuw wekkende gewriemel tegenover je.
Gerard Bons