Clubblad

I got my first real six points
Bought beers it kept me alive
Played chess till my fingers bled
It was the summer of ’25 *

* Song melody: Summer of ’69 (nauwelijks herschreven).

Niemand van de zomeravonddeelnemers kon dit jaar zeggen, dat hij na acht avonden 6 punten scoorde, behalve Carlo Buijvoets. Er werd wel tot bloedens toe geschaakt deze zomer in twee keer een hittegolf en op drie verschillende locaties. En het inspirerende biertje vloeide rijkelijk voor menigeen.

Jan de Boer (rechts) en Coen Hilbrink analyseren in een gezellig hoekje van Club Santino hun partij op de derde avond van Zomerschaak. Wobbe de Vries kijkt toe. De rest zit buiten op het terras te puffen in de eerste hittegolf.

De eerste acht ronden werden bij Club Santino gespeeld totdat we, niet geheel onverwacht, een berichtje kregen dat het etablissement ging sluiten en dat men ons geen onderdak meer kon bieden. Buijvoets voerde op dat moment de ranglijst aan met een punt voorsprong op Jacques Kuiper (Voorster SC).

In allerijl werd voor de resterende drie avonden naar een ander onderkomen gezocht, en dat werd gelukkig snel gevonden. We konden twee avonden terecht in ‘ons eigen’ clubgebouw. Maar hier raakte Buijvoets z’n koppositie kwijt na een nederlaag tegen Tjeerd de Jong, die als buurman een knappe thuiswedstrijd speelde. Kuiper maakte geen fout, en kwam in punten gelijk met Buijvoets, maar passeerde hem op de ranglijst op deelnamepercentage.

In de 10e ronde, toen de hitte voor de tweede maal Nederland overmeesterde, maakten Kuiper en Buijvoets geen fout waardoor de spanning tot de laatste ronde bewaard bleef.

Carlo Buijvoets won
van Coen Hilbrink …..


….. maar verder zat iedereen buiten.




















Voor de laatste ronde waarvoor inmiddels ook een locatie was gevonden, werden de schaakattributen verplaatst naar ’t Sportcafé van Sporthal Jachtlust.

Menigeen had de weg naar ’t Sportcafé van Sporthal Jachtlust gevonden.

Koploper Kuiper moest hetzelfde resultaat boeken als Buijvoets om zich Zomerkoning te mogen noemen. Buijvoets moest dus minimaal een halfje meer scoren dan Kuiper. Nummer drie, Wobbe de Vries, had zelfs bij een nederlaag van beide heren geen kans meer op de titel.

Jacques Kuiper (links) en Carlo Buijvoets strijden (niet tegen elkaar) om de eerste plaats in de laatste ronde van Zomerschaak.

Buijvoets voerde de druk al snel op bij Kuiper door als eerste het volle punt te scoren. Paard en drie pionnen tegen toren waren voor Kuiper niet voldoende voor de winst. De pionnen waren een makkelijke prooi voor zijn tegenstander, Gerard Bons, waardoor Kuiper niet verder kwam dan remise.

De titel en de waardebon gingen hiermee naar Buijvoets, die zijn prijs als ‘de cup met de grote oren’ toont.

Alle deelnemers dank voor je deelname aan het zoveelste (30e?) Zomertoernooi van de Twellose SC. De organisatie is altijd verheugd met de vele deelnemers uit de omgeving van Twello. Hopelijk volgend jaar weer. Locatie? Misschien wel de plek waar we nu geëindigd zijn; ’t Sportcafé van Sporthal Jachtlust.

Volledige eindstand Zomeravondschaak 2025

Henk Casteel

Wat was Laurens mild. Nadat hij de felicitatie in ontvangst nam voor het eerste punt, morste hij twintig seconden aan uitleg. Hoorbaar.

Zo verkwiste hij niet alleen tijd, ook energie die hij hard nodig had in de overige twaalf partijen. Het tweede uur van keuzes tussen strategie en tactiek. Wie wel eens een echte simultaan mee maakte, weet het. Die ene tegen velen moet zich daarom na elke beslissing direct buigen over het volgende bord. 

Echt letterlijk.

Talloze deelnemers aan simultaans verloren vanuit ’betere tot gewonnen stelling’. Dat overkwam mij in één van drie simultaans. De man arriveert steeds sneller. Ik stond straal gewonnen, maar moest voor kleinigheden oppassen. En patsch! Bij de 35’ste of 47’ste zet de blunder, die de grootmeester nooit maakt. Steeds minder tijd me te bezinnen.

Tegen Laurens kreeg ik die. Ik ontneem hem één makkelijke analyse, het is toch al een een pittige klus de andere potten te analyseren.

Maar zwart is eerst nog en ik sloeg 1 …. Pd7xe5.

De professionele simultaangevers spelen tegen 30-40 deelnemers die honderden elo-punten lager staan. Dat er een paar beter zijn dan de rest, herkennen ze in foutloze of getruckte openingen. Spenderen wat meer seconden, zo ontstaan winstpercentages rond de 90%.

In rust. Het gebrek daaraan had Laurens vanaf het begin aan zichzelf te wijten; zoals ik in de inleiding beschreef. Het was die voorlaatste clubavond gezellig, wat de formidabele Dinslach van die avond bewees. 

Maar die drievoudige witz kan ook voor de start of na afloop van de laatste partij zijn gemaakt.

Moralistisch? Iedereen had beter gespeeld bij streven naar meer schaakstilte. Maar de simultaangever heeft de hele avond concentratie nodig. Ach, vraag het volgend jaar de kampioen (dan hopelijk geen vervanger) hoe hij denkt. 

Eén omstandigheid acht ik gegarandeerd wèl voor verbetering vatbaar.

Na ruim 15 jaar Taverne geniet ik van de ruimte in en om ’t Holthuske. Een zee van licht achter hoge ramen. Daarachter groen in plaats van een troosteloos binnenplaatsje. Binnen veel ruimte om rond de tafels te laveren. (Complimenten, vrijwilligers, om dat iedere week te regelen.) 

Laurens bezoekt geregeld de ‘gym’, dat is maar goed ook. Overdrachtelijk gesproken moest hij minstens 200 keer hink-stap-springen. Wie wel eens een dwaaltocht maakt, weet hoe vermoeiend het is onregelmatige schreden te maken om een kaart/mobiel te bestuderen of genieten van groeisels. Een ANWB-paddenstoel bekijken of een echte. Die dinsdag met een paar duizend stappen in alle soorten en maten tussen al die licht gewijzigde schaakstellingen kuieren?

De simultaan was ook als een sportschooltraining.

Gerard Bons

Twellose stressbestendigheid
Reinier verloren? Koelbloedig door de vlag gejaagd.

Dat ik erbij mocht zijn. Net toen we vreesden met negen nederlagen afscheid te nemen van de 1e SOS-klasse, pakten onze jongens in de voorlaatste ronde twee punten. 4,5-3,5.

Het had ook zomaar 2-6 kunnen worden in die thuiswedstrijd. Als later bij de Eagles genoot van vechtlust en stressbestendigheid. Alleen Hans van Bremen sleepte onbedreigd het volle punt binnen. Miguel (wit) scoorde een plusremise. Zijn slotstelling:

“Prachtig, hè!” geniet Jos nog na. Maalt er niet om dat hij dit zelf niet zag. Er werd veel geanalyseerd, niemand bevroedde de wending. Noem dat appreciatie, dat wij nederig zijn in ons Grote Spel. Dankzij miljarden enen en nullen per seconde leren we steeds meer. 

De enige wedstrijd die ik al na een uur hopeloos vond was van Jan de Boer.

Van de twee verliezers wilde Laurens de Vries (wit) wel uitleggen hoe hij met een te voortvarende pionzet de tegenstander een opening bood in zijn stelling te dringen:

(Hier zelfs een lachende verliezer. ’t Was al 4,5 – 3,5.)

Na Hans haalden de andere twee winnaars beiden de punten vanuit mindere stellingen. Met zwart speelde Wobbe de Vries tegen oud-clubgenoot Remco Pihlajamaa.

De partij van Reinier ter Beke was een thriller, die ik hem volledig zelf laat beschrijven. Een kostelijke afsluiting waar ik niets meer toevoeg.

Gerard Bons

Binnen een minuut had ik 112 gebeld. “Mooi dat je zo adequaat reageerde”, hoorde ik nogal eens. Daar dacht ik al anders over toen de brandweer aan de gang was. De schaakavond riep helemaal de grootste twijfels op.

Ik ging na één uur naar bed en hoorde alarm. Zag vlammen lekken onder de achterkant van onze auto. Naar Lineke, twee uur voor mij naar bed en diep in slaap, riep ik dat zij 112 ‘moest’ bellen! Dubbel getreuzeld! “Autobrand, Fesevurstraat 28” kon ik best zelf zeggen. Vroeg me ook nog even af of er een emmer in de kelder lag of dat ik naar de schuur moest lopen. Terwijl ik al zestig jaar weet dat men benzine niet dooft met water.

Ben nog verbaasd over de in die omstandigheden redelijk geslaagde foto’s. Het enige wat ik redelijk deed. Moest ook het gemoed ruimte geven, de telefooncamera wel eens wegleggen. Maar nog een beetje de nieuwsjager die ik tot twaalf jaar geleden was.

Al blijf ik verbaasd van wat de Nos nog dezelfde ochtend liet zien.

Een jong recherche-duo vroeg o.a. waar ik de eerste vlammen zag. Daarna anderhalf uur onderzoek, na een paar kiekjes kon ik het niet meer aanzien. Omroep Overijssel en zelfs de Nos kwamen langs, de microfoons negeerde ik. ’s Middags kwam onze financiële adviseurs op bezoek. Belastingaangifte, twee weken eerder afgesproken.

Tenslotte de ergste keuze. Schaken, terwijl het even was ingedeeld. Bij oneven was ik thuis gebleven, ik overwoog de vier byes te mailen. Een enkeling die alleen thuis wilde blijven? Geen zin, toch laten komen? Een inbreuk! Afmelden en maar een halfje voor mijn tegenstander? Ondenkbaar.

Dacht ik.

Pas na drie dagen drong de vierde zotste en irritantste ‘onachtzaamheid’ tot me door. Geloof het of niet: Pas vrijdagochtend schoot me te binnen dat bij oneven de bye een vol punt krijgt. Honderd keer gezien, vergeten. Ik ging zoeken of mijn tegenstander die al had! Zinloos, niemand krijgt in een jaar twee volle cadeaupunten, er wordt heringedeeld.

Hoe goed ik nog kan schaken, soms totaal bizarre ‘kortsluitingen’. Dit was me drie jaar geleden niet overkomen. Lastig voor de tegenstander, die ik waardeer om zijn vrijwilligers-inzet. Actiefste met vier maanden inkopen, de meest verantwoordelijke klus. Hij had duidelijk last van mijn vooraankondiging in de groepsmail. Wat was ik ondanks (of juist door) het emotionele etmaal verbazend fel, tot in de tenen geladen!

Beleefde geen plezier aan de uitslag, genoot als dag-afsluiting wel van het vluggeren: 2-2 tegen mijns gelijke.

Genoeg uitgelegd, verontschuldigen hebben geen zin. Ik had (m.i.) anderhalf jaar minstens twaalf onnodige verliespartijen en heel veel meer ‘blitz-blunders’. Door concentratiezwakte. O.a. omdat het bij mezelf (!!) lang duurde om te wennen aan verschillende aspecten van mijn nieuwe leven.

Niet onze vervangende aanwinst. Een niet snuggere bezoeker van de dansschool had zijn auto midden in het laatste blusschuim geparkeerd, voordat de gemeentelijke schoonmaakploeg kwam. Sneu voor die jongens, na de straat moesten ze opgeworpen roet afspuiten. Zag er toch de humor van in, heb ze extra chocola meegegeven na de koffie.

PS 1: ’t Was bepaald niet gepland me voor de derde keer semi-beroepsmatig over mezelf te uiten, ook een paar keer in ’terzijdes’. Gelukkig kon ik met dat geintje afsluiten.

PS 2: ‘Detonatie’ overdreven woordgebruik? Niet als je zelf slachtoffer bent.

PS 3: En om helemaal plezierig af te sluiten. Voor bijdragen aan de dinslach ben ik te traag geworden. Maar in de krant zijn één-kolommers net zo belangrijk als verhalen. Wat een genot, dat veelzijdige clubblad van Henk. Met ook die ‘slotpots’. En dan nog een kwart eeuw letterlijk de kleurrijkste schaaksite die ik ken.

Gerard Bons

Kerst en voorspoed in 2025, dankzij 5 ***** voertuig

Levenslang kampte ik met disbalans, mentaal. Daar kwamen matige, maar ook niet te onderschatten fysieke stabiliteitsproblemen bij. Blijkt makkelijker inpasbaar.

Laat ik eerst danken hoe ik me nu dertig maanden in de club vertroeteld voel. Ergernisjes vielen in het niet bij veel aandacht en begrip. Vooral toen ik begin dit jaar mijn vaste plek bijna opeiste en ook kreeg. Sindsdien ben ik in toenemende mate geconcentreerd, daar heeft iedereen lol van.

Terwijl ik in schaken en tennissen steeds meer ontspande, werd het steeds benarder om te rijden op twee wielen. Viel bij het zomerschaak naast Santino op mijn gezicht. Het liep voor de vijfde keer goed af. Tjeerd kwam als een pijl toegesneld. Gelukkig is hij vitaal, ik moest er niet aan denken dat hij struikelde terwijl ik weer opstond.

Wat een zegen die gezondheidszorg en techniek aan mindervaliden biedt! Vooral als de fitheid minst is aangetast. De lage fiets is fantastisch gestroomlijnd. Deze Van Raam is de ‘Rolls’ in deze markt. Het enige nadeel ligt niet aan het 2,25 meter lange rijwiel, maar de toegang naar mijn schuur.

Wat was het ‘clubbindend’ dat op twee avonden met de leenfiets twee schaakmaatjes vol belangstelling vroegen hoe die beviel. Beiden een partner met mobiliteitsprobleem. Even daarover gesproken. In een kwartiertje genoten van techniek en stuurgemak.

Allen zo’n mooie Noël toegewenst en voorspoed in 2025.

Gerard Bons

Ondanks bescheiden omvang op Grote Kerkhof

De gemeente Deventer hoonde schaakvereniging Pallas weg toen ze nederig voorstelde openbare schaaktafels te plaatsen. Nu staan ze naast de Libuïnus. Daar ging drie jaar geregeld overleg overheen.

Met ‘mister’ Pallas Gorrit Smit als mede-inspirator, net als Harmke bekend van ons zomerschaak. Hier zijn ze vereeuwigd door Frits in het Verburgtoernooi, ook daar vaak aanwezig.

Ze vroegen om een plekje in het achteraf gelegen Van Diezeplein. Menige Twellonaar weet niet eens waar dat is. Voortdurend onderhandelend haalden de Palladianen het maximale er uit. De tafels mag je onaanzienlijk noemen. Plat, op één ijzersterke poot. De bakbeesten met dito zitbanken die we overal zien? Kan toch zo niet bij de Lebuïnus?

Eerder was in ons nieuwsmenu aangekondigd dat de Deventer schaaktafels op 30 november worden onthuld. Inmiddels is bekend dat de Sint na zijn aankomst op de Welle dat zal doen. Hij schenkt ze dan als gemeente-cadeau voor het 175-jarige jubileum van Pallas.

Vorig jaar speelden Laurens en ik ons spel op het regenboogbankje. Bijna als grap, het leek mij toen kansloos met de grote reserve in de nabije stad. Maar heel misschien kan het hier ook in drie jaar lukken, of meer. Sowieso kan het maar op één manier: samenwerken om twee bankjes in de dorpen Voorst en Twello te realiseren. Na drie, desnoods meer jaren. Het kleinste heeft wel de grootste en sterkste club.

En de volledige terugblik in ons clubblad op 22 december 2023:
Schaaktafel in kleur
(En ooit echte in Twello en Voorst?)

Gerard Bons

Het 21e Peter Verburgtoernooi is zondag 17 november weer succesvol verlopen. 31 Deelnemers streden op drie verschillende niveaus om de prijzen. Nadat organisator en wedstrijdleider Tjeerd de Jong de laatste uitslagen had ingevoerd en de winnaars bekend waren, had de penningmeeester, Frits Frijlink, de enveloppen allang gevuld, en had Annie Buitenhuis, weduwe van Peter Verburg, voor de 21e keer de prachtige bloemboeketten verzorgd. Het hoofdtoernooi werd evenals vorig jaar gewonnen door Johan op den Dries van Schaakvereniging E.N.O. uit Nijverdal. De B- en C-toernooien werden respectievelijk gewonnen door de Twellonaren Hans van Bremen en Miguel Wormskamp. 

Op de foto alle winnaars bijeen, daaronder de eindstanden.

Voorwoord
Henk heeft tijdens zijn vakantie een leuk stukje geschreven over een song die bij hem een bepaalde herinnering oproept. Dit met als doel de song geplaatst te krijgen in de komende top 2000. Omdat ik er ook in voorkwam, bood hij me aan dat ik het wel mocht lezen. Dat heb ik met plezier gedaan en na lezing stelde ik Henk voor om het in het clubblad te plaatsen. Henk wilde dat wel doen op voorwaarde dat ik er een inleiding bij zou schrijven waarom het daarin moet.

Dat laatste is niet zo moeiljk, want het laat zien dat schaken zoveel meer kan zijn dan alleen zwijgend een partij tegen elkaar te spelen. Voor en na die partij is er – zeker bij de Twellose Schaakclub – alle ruimte om met elkaar van gedachten te wisselen over allerhande actuele, kunstzinnige, literaire, wetenschappelijke of muzikale onderwerpen. Zo ook over dit onderwerp en ik denk dat er meer clubleden zijn die mogelijk een herinnering aan het nummer en in ieder geval aan een of meer van de artiesten hebben, nog los van het feit dat het leuk is om iets te lezen waardoor je een mede-clublid beter leert kennen.

Ikzelf deel met Henk dat heel veel muziek een bepaalde herinnering oproept. Daar is de besproken song een goed voorbeeld van. Voor wie na lezing nog eens wil luisteren naar de drie versies (er zijn er veel meer!): zoek ze eens op op you tube en realiseer je hoe elke artiest – ieder op zijn eigen wijze – heeft geprobeerd de essentie te vatten van deze oude call and response song van gevangenen die – onder dwang en zware omstandigheden – , suikerriet kapten langs de rivier de Brasos in Texas en al zingend probeerden de moed erin te houden.

Kees Kuijk

Het laatste woord

Het is 1971. Op 15 maart van dat jaar moet ik mij melden voor 16 maanden dienstplicht in de Elias Beeckman Kazerne in Ede waar eerst zes weken ‘Opleiding Soldaat’ zal volgen en daarna overplaatsing naar een vooralsnog onbekende bestemming. Als 19-jarige sta ik aan het begin van een nieuwe episode in mijn nog jonge leven, dat ik niet zonder muzikale herinnering voorbij wil laten gaan.

En terwijl ik hieraan denk, en over de appèlplaats naar de kantine slenter, schalt een krakende transistor uit een openstaand raam van een naastgelegen gebouw het melodramatische geluid van een fluit. Het houdt mij staande. Als het nummer wordt afgekondigd, meen ik Walker Brothers te verstaan, maar ik mis het diepe stemgeluid als in No Regrets. De titel van de song is voor mij onverstaanbaar.

Een week later hoor ik het nummer opnieuw. Ik vang woordjes op, heb geen idee waarover het gaat. Het nummer blijft mij triggeren. Geen Walker Brothers, maar The Walkers, versta ik nu. Nooit van gehoord. Het zal wel een groep zijn uit Engeland of Amerika, vermoed ik. Het laatste woord van de titel ‘There’s No More Corn On The …’ is voor mij onduidelijk en blijft een raadsel. Om het een beetje mee te kunnen zingen, zing ik maar: grasses.

Na mijn overplaatsing na zes weken naar Harderwijk hoor ik het nummer zelden of nooit meer, maar als ik aan de eerste weken van mijn diensttijd terugdenk schiet dit nummer telkens weer door mijn hoofd.

De jaren verstrijken. Het nummer raakt in de vergetelheid, maar als onlangs door de toestand in de wereld het wederom oproepen voor de dienstplicht in politiek Den Haag ter sprake komt, komt het nummer bij mij weer boven drijven, en zie ik mezelf weer over de appèlplaats lopen.

“Wat is het laatste woord van de titel van de song?”, vraag ik mij na ruim 50 jaar nog steeds af, terwijl ik Google opstart. ‘Brasos’ zegt de zoekmachine in een fractie van een seconde. Brasos? Dat maakt mij nog niet wijzer. Google voert mij eerst naar Mexico alvorens hij uitkomt op een rivier in Texas. Als ik de lyrics van het nummer lees, ‘They grinded it all up in molasses’ en ‘You’ve come on the river in 1904’, denk ik eerst dat het over de drooglegging van Amerika gaat, maar die is ruim een decennium later. 

‘They’re driving the women, like they drive the men’. Het gaat over de slavernij, concludeer ik hetgeen door een vluchtige blik op het Internet wordt bevestigd. Hoe toevallig, wrang en frappant tegelijk in een jaar waarin de afschaffing hiervan wordt herdacht.

Wat mij aanvankelijk het meest verbaast, is dat The Walkers niet uit Engeland of Amerika komen, maar ‘gewoon’ uit Nederland, uit Maastricht. In Frankrijk staan ze destijds nummer drie met dit nummer, en in Brazilië zelfs wekenlang op één. The Walkers zelf staan perplex. Ze vinden indertijd Hilversum al ver.

Met deze kennis ga ik op de wekelijkse clubavond van de schaakvereniging naar onze ‘muziekdeskundige’. (“Zet dat maar tussen aanhalingstekens, anders bellen ze me ook nog”, grapt hij.) Ik heb met hem nog nooit over dit nummer gesproken, en vraag hem: “Kees, ken jij het nummer ‘There’s No More Corn In The Brasos’?” “ON The Brasos,” verbetert hij mijn verspreking ogenblikkelijk. Nou, dat is duidelijk, hij kent het. “Maar weet jij ook waar het over gaat, wat Brasos is, en waar de band vandaan komt?”, vraag ik. “Nee, vertel,” zegt Kees, “want ik luister altijd alleen maar naar de muziek, niet naar de tekst. Ik vind het een heel mooi nummer.” Daarna etaleert Kees zijn parate kennis: “Het origineel heet Ain’t No More Cane On The Brazos. Lonnie Donegan heeft in 1958 al een versie uitgebracht. The Walkers hebben het lichtelijk herschreven. Er zijn vele uitvoeringen, waaronder een van Bob Dylan, maar de mooiste is die van Ian Gillan (Deep Purple), een acht minuten durende versie uitgebracht in 1990.” We gaan schaken, en het nummer komt de rest van de avond niet meer ter sprake.

De volgende dag appt hij mij, dat hij het ontzettend leuk heeft gevonden wat ik hem over de Walkers en het nummer heb verteld. Hij had het nummer nog eens beluisterd: “’t Is wel een beetje met ’n Dutch accent,” merkt hij op. Hij vraagt me of ik mp3-bestandjes wil van het nummer, en hij stuurt me drie verschillende versies. Inderdaad, de Ian Gillan versie is geweldig, maar voor mij is die van The Walkers toch het meest waardevol door het emotionele geluid van de Indiaanse fluit en de nostalgische herinnering aan de appèlplaats in Ede, met een titel die na bijna 54 jaar (dat is 2x de leeftijd van ‘de club van 27’) eindelijk compleet is.

Een speurtocht in alle top 2000-lijsten (overzichtelijk samengevat op Wikipedia) levert enkele top 2000-noteringen op, echter nooit hoger dan plek 1309 en na 2010 staat er geen notering meer.

Misschien draagt het besteden van enige aandacht aan mijn verhaal op Radio 2 ertoe bij dit nummer: There’s No More Corn On The Brasos van The Walkers, terug te brengen in de top 2000. De jongens van lichting 71-2 zullen er zeker op stemmen, hopelijk anderen ook. Plek 1971 zou al mooi zijn.

Hier eindigt mijn verhaal, als niet Kees, de schaakvriend, die nooit naar de tekst luistert, mij vlak voor het versturen van dit relaas het laatste woord opeist: “Henk, het gaat om gevangenen, niet om slaven!” 

Henk Casteel

Notulen ledenvergadering 27 augustus 2024

Aanwezig: Carlo Buijvoets (vz), Henk Casteel (secr), Frits Frijlink (penn), René Rouwhorst (bestuurslid) (iets later), alsmede de leden: Gerard Bons (eerder weg), Hans van Bremen, Davy Verreck, Reinier ter Beke, Berry Hoogstraten, Tjeerd de Jong, Frank Nelemans, Laurens de Vries, Wobbe de Vries, Coen Hilbrink, Jos Barendregt, Johan van Ommen en Bert Meester.
Afwezig met kennisgeving: Jan de Boer, Kees Kuijk, Willem van Diggele, Dick van de Griendt, Jeroen Smeenk en Miguel Wormskamp. 
Afwezig: Henning Arends.

1. Opening
Voorzitter Carlo Buijvoets heet om 19.55 uur iedereen hartelijk welkom. In zijn openingswoord refereert hij aan de revalidatie van Dick van de Griendt na een rugoperatie en waarbij daarna lymfeklierkanker is ontdekt. Gelukkig houdt deze zich rustig.
Voorts merkt hij op, dat een ieder het zomeravondschaken goed is b(g)evallen.

2. Mededelingen / Ingekomen stukken
– Carlo deelt mede dat iedereen een nieuw TSC-rating krijgt volgens de formule: huidige TSC-rating * 60% + 800.
De herrekende rating staat op de standenpagina.

3. Notulen vorige vergadering
Er zijn geen op- of aanmerkingen op het verslag van 27 februari 2024.

4. Huldiging jubilarissen
Gerard Bons, Frits Frijlink en Henk Casteel zijn dit jaar 25 jaar lid van de club. Ze worden onderscheiden door de voorzitter met een jubileumspeldje.

5. Bekeruitreiking
De bekers worden uitgereikt door de voorzitter en zijn afgelopen seizoen gewonnen door:

6. Interne competities
René Rouwhorst heeft zich ook dit jaar weer beschikbaar gesteld als wedstrijdleider intern.

Ook dit jaar blijven we het aan- en afmelden voor de interne competities via de site doen waardoor op maandagavond het programma bekend gemaakt kan worden. Het is mogelijk je in één keer aan te melden voor het hele seizoen.

Na enige discussie wordt besloten in de interne competitie 3 cycli van 8 ronden te spelen.

Er worden dit jaar vier avonden voorronden gehouden om de Taverne Beker en een finale-avond.

Om de Dijkhuis Bokaal wordt na de leden- en jaarvergadering gespeeld en op dinsdag 14 januari.

7. SOS-competitie
We spelen met één team in de SOS-competitie. We zijn ingedeeld in Klasse 1A met negen andere teams.
Dit zijn: De Zeven Pionnen, Hardenberg, O&O, Pegasus, Rijssen, Schaakstad 2, ZZS!, Zutphen en Voorst.
Wedstrijdleider extern is Kees Kuijk, plv WL-extern is Carlo Buijvoets.
Teamleider is Laurens de Vries, plv is Wobbe de Vries.
Samenstelling van het eerste team: Jos Barendregt, Laurens de Vries, Hans van Bremen, Kees Kuijk, Miguel Wormskamp, René Rouwhorst, Berry Hoogstraten en Wobbe de Vries.
Wobbe heeft afgelopen seizoen te weinig wedstrijden intern gespeeld, maar wordt op basis van zijn rating toch in het team opgesteld.
Reserves zijn: Jan de Boer, Reinier ter Beke, Tjeerd de Jong, Dick van de Griendt (afh. gezondheid, alleen thuiswedstrijden).
Er zijn geen voorstellen binnengekomen voor de wijze van samenstellen van SOS-teams. De huidige regeling zal worden gehandhaafd.
Penningmeester Frits Frijlink wil graag dat het afrekenen van consumpties door de SOS-tegenstanders gewijzigd wordt. Na enige discussie wordt besloten, dat het afrekenen wordt overdragen van penningmeester naar sleutelbeheerder. De teamleider en wedstrijdleider zullen de tegenstanders goed instrueren dat na afloop gepast en cash moet worden afgerekend. Middels het wekelijkse tikkie verrekent de sleutelbeheerder de opbrengst met de penningmeester.

8. Peter Verburgtoernooi
Het PV-toernooi wordt dit jaar wederom bij Kriebelz gehouden en wel op zondag 17 november.
Tjeerd de Jong zal het toernooi dit jaar voor de laatste keer organiseren. Carlo Buijvoets is bereid het toernooi volgend jaar te organiseren. Anderen kunnen zich ook nog aanmelden hiervoor. Tjeerd zal na 17-11 voor de overdracht zorgen.

9. Rondvraag
– Coen Hilbrink stelt voor een poedelprijs in te stellen. Het bestuur zal zich hierover beraden.
– Gerard Bons heeft secretaris Henk Casteel gevraagd zijn mail te behandelen in de rondvraag: Gerard speelt de eerste acht ronden 1.20u + 10 seconden. Hij noteert niet, en zit graag op zijn vaste plek.
– Penningmeester Frits Frijlink deelt mede dat de drankjes vanavond gratis zijn, omdat er voldoende in kas zit.
– René Rouwhorst inventariseert de deelnemers voor de Dijkhuis Bokaal. Dit zijn er zestien.

10. Sluiting
Carlo bedankt de leden voor hun inbreng en sluit om 20.26 uur (bijna een record) de vergadering.

Henk Casteel

PS Verschrikt merkt Carlo na afloop van de vergadering op, dat hij vergeten is nieuwkomer Bert Meester te verwelkomen. Bert is bijna 25 jaar geleden kort lid geweest van de TSC, maar hij was daarna vele jaren lid van VDS tot de vereniging in 2019 ter ziele ging. Carlo was ook VDS-lid en kent Bert dus al vele jaren. Mogelijk vergat hij hierdoor hem voor te stellen.
Na afloop van de vergadering stelt Bert zich ook beschikbaar als reserve voor het SOS-team.

Met een ‘schaakhemel’ in een grot.

De fotowedstrijd van het zomeravondschaak leverde voldoende inzendingen op. Henk onthulde al enigszins dat één inzending niet serieus bedoeld was, de andere vindt de jury allemaal gaaf.

Wel de moeite waard om als eerste foto te plaatsen. Henk beschreef ze ‘als schaakstukken die niet te tillen zijn’ in de Woenslach. Als een filmcriticus zonder de plot te verraden in het miniatuurtje. Maar het oordeel van de jury: niet toegelaten, want niet gefotografeerd in of met (schaak)zicht op Santino. Vind het wel lollig dit als een ’toerismetip met schaakaardigheidje’ op te nemen.

Vier beelden van drie andere fotografen zijn alle een eerste prijs waard. De eerste drie al eerder gepubliceerd, twee nu naast elkaar. Vierkant, ook in die vorm zijn voldoende essenties weergegeven, ik beschrijf ze niet opnieuw.

Lang overwoog de jury geen rangorde te maken in de prijzen. Laf, vond ik het uiteindelijk. De volgende twee foto’s hebben nog (!) meer creativiteit. Derde prijs. Maar Miguel Wormskamp was als jongste de eerste om de twee anderen te inspireren.

Ik meende dat die niet te overtreffen was, maar de laatste foto, donderdagochtend gemaild, is echt af.

De jury is verplicht oordelen zo veel mogelijk uit te leggen. De reflectie van de reclame zit aan de voorzijde van schuifdeur, de halve ‘S’ op de tweede glaslaag daarachter. Dat verklaart ook dat je de gespiegelde lampen vager en ook verdubbeld ziet. Verder citeer ik nog de fotograaf: “Mooiste is natuurlijk de balustrade achter de fontijn. Die mooi doorloopt naar de reflectie van de glazen en flessen. Staan ze binnen of buiten?”

Daar mag Reinier sans gêne trots op zijn. Zelfs het moment van de dag is uitgekiend. Met halve schemer die alles nog een redelijke helderheid geeft, maar de peertjes hangen er mooi doorheen. De drankreclame heerst, dorstmakend mag ik wel zeggen. Ondanks die aandacht voor de camera won Reinier de pot ook nog.

Ikzelf heb wel weer een paar ideeën voor volgend jaar. Zonder prijsvraag. Plaatsing in clubblad en fotopagina moet voor iedereen volstaan. Ze hoeven absoluut niet zo gaaf te zijn als wat hierin is gepubliceerd.

PS Mijn eega Lineke en vooral ikzelf hebben afgesproken dat ik niet langer voor ‘Popie Jopie’ ga spelen met prijzen enzo. Maar ik geniet al anderhalf jaar van nagenoeg volledig gebleven ‘schaakhelderheid’. Deze zomer smaakte naar zoveel meer. Ook waar ik ogenschijnlijk afwezig mijn rust ‘pikte’, was er bijna altijd op voldoende niveau bij waar het in ons spel op aan kwam.

Gerard Bons

Het fingerspitzengefühl van de jury

De in vorig artikel geïntroduceerde fotowedstrijd moet op gang komen. Laurens heeft een zeer stimulerende bijdrage geleverd. Ik reken er op dat één van de twee laatste avonden voldoende fotogeniek (en droog genoeg) zal zijn.

Waarbij het tijd wordt dat het enige jurylid enig inzicht geeft. Nogmaals, beroep is niet mogelijk. Drie verschillende plaatsingen in het fotomenu op de site (na vijf minuten lezen terug naar Home, bijna uiterst rechts in het menublok) zijn al van voldoende kwaliteit voor een beoordeling.

Twee foto’s zijn dankzij geduld van anderen geslaagd te noemen. Het lijkt erop dat Henk bier uit de fontein tapt, zijn glas hield hij achter de waterstralen. Met Bram heb ik wel twintig foto’s ‘geknipt’ eer er één voldoende kwaliteit had. Ben blij dat het met dit licht en de digitechniek redelijk slaagde. Ook omdat hij de avond opvrolijkte met die roosjes.

Het idee is al een 10 waard. Dat Laurens de telefooncam zo stil kon houden dat alles er zo letterlijk haarscherp op kon staan?  Kalme handen, niet te zien in een site. Ziehier twee uitsneden in superzoom vergroot.

Ongelofelijk, toch? Nog steeds niets van de pixels te zien! Niemand hoeft ze zo scherp te maken, hoor. (Overigens blijven twee vierkantjes naast elkaar ook een mooi breedbeeld dat voor deze explicatie op elk scherm past. Voor dit wedstrijdje blijft een enkele liggende foto de bedoeling.)

“Van de regen in de drup,” schreef Laurens als bijschrift toen hij de foto al dinsdagavond had verstuurd. De waterstraaltjes zijn supervaag en langwerpig, door een langere sluitertijd. Het beeld deed me ook denken aan een ‘druipsteen(schaak)grot’. Beschouwde het even als een ‘minpuntje’. Na herbeoordeling concludeerde ik: prachtig, zoveel meer kunnen zien dan wat er al is!

Enige echte minpunt: Een staande foto komt niet tot zijn recht op beeldschermen. In gedrukte media is een staande foto (blad)vullend, digitaal wordt alles iel. Doorscrollen is zó lelijk. Die van Laurens is een uitzondering, andere inzendingen hebben nu voorkeur op beeldscherm 16:9 formaat.

Laurens’ foto is in alle andere opzichten zo goed dat ik gewoon een tweede en een derde prijs uitloof. Drie sixpacks blijft meer symbolisch dan kostbaar. Uit te reiken op de slotavond. Met na de voorlaatste avond (14e aanstaande) al globaal vastgestelde uitslag, dan kan ik alles thuis op mijn gemak zien. Men kan mailen naar Gerard Bons.

Zeker als het weer tegenzit kijk ik ook naar foto’s die op de 21e worden gemaakt. Beoordeel ik dan op het beelscherm van de fotograaf. Op basis van fingerspitzengefühl. Ook dan uiteindelijk ‘verplicht’ te verzenden naar het mailadres. Voor verantwoording van de jury over 14 dagen, weer in dit clubblad. Daarvoor geen tussentijdse rapportage.

Het lijkt dat ik alleen kick op nachtfoto’s, de vorige maand gemaakte heldere platen van Miguel en Henk blijven gegadigden. Schemer kan leiden tot voldoende combinatie van het laatste daglicht en kunstlicht.

Men kan maximaal twee foto’s van fundamenteel verschillend standpunt insturen. Uiteraard komt niemand in aanmerking voor twee sixpacks. Zelfs als het Laurens lukt de vorige foto te overtreffen.

Je mag (graag) de digi-besturing voor formaat van 16:9 toepassen en kaderen. Zoals ik in vorige clubblad aflevering van een oorspronkelijke foto driekwart weg liet om de essentie te tonen. Bijvoorbeeld om de fontein op een schaakbord te laten druppelen.

De foto’s van Laurens heb ik naar mijn smaakt aangepast om het contrast licht te verbeteren. Mijn eigen foto’s tonen in de oorspronkelijke fotoplaatjes slechts schimmen. Bij alle drie is de helderheid zeer zwaar versterkt. Vanaf nu moet iedere inzender dat zelf beoordelen en aanpassen eer ik er naar kijk.

Tenslotte: Geen toevoegingen (fotoshop) of AI. Doe je niet voor die zes flesjes.

Gerard Bons.

Onze statische sport is niet om in te lijsten. De peinzende grootmeesters vinden wij best interessant. Maar hun concentratie kun je niet echt publicitair prikkelend noemen.

Daarom bedacht de organisatie van Corus en het Rijksmuseum tien jaar geleden om twee toernooidagen bij de Nachtwacht te spelen. Een fotogeniek idee. Ware het niet dat de museumdirecteur, schaakbobo’s en de sportpers deze unieke kans (m.i.) met weinig fantasie in beeld brachten.

De oorspronkelijke foto:

Carla maakte eind mei wel twintig foto’s van Miguel en mij. Een paar als tegenstanders, niet geplaatst omdat ze lijken op wat we voortdurend zien in kranten en op sites. Twee van de vier geplaatste herhaal ik. Als verse schaakvrienden die met iedereen willen praten en bij analyse. Ligt het aan mij of klopt het dat we weinig van die kant van onze sport zien in de media?

De entourage van ons zomeravondschaak vind ik mooier dan het rijksmuseum …, om in te schaken. En meer buiten, als het nog zomer wordt met avonden rond dertig graden. Lijkt me heerlijk dan naast de fontein te schaken. En om eens een foto te maken. Voor het clubblad, niet meer door mij. Maakte er veel meer dan honderd. Nu concentreer ik me 100% op de partijen, 100% analyseren en een beetje sociaal. Camera en zelfs mobiel laat ik thuis. Maar ik vind foto’s belangrijk genoeg om er een ‘prijsvraagje’ aan te koppelen. Beloning: Sixpack kwaliteits(dat wel)bier (ook 0%). Belangrijker: plaatsing in het clubblad. Ik ben zelf de jury zonder last of ruggenspraak. Weet niet eens welke normen ik laat gelden. Gerard Bons